به نام خداوند یگانه توانا

دوستى با خداوند، به دو صورت متصور است. ا. دوستى بندگان با خداوند و محبوب بودن خداوند. 2. دوستى خدا با بندگان و محبوب او واقع شدن. و آنچه مورد سؤال قرار گرفته است، همان صورت دوم است. البته همه‏ى موجودات جهان هستى از این نظر که مخلوق و اثر آن ذات اقدس مى‏باشند، محبوب او خواهند بود. لکن مراد از حبّى که در آیات و روایات مطرح گردیده است، معناى خاصى است که همان: کنار رفتن حجاب‏ها و صفاى باطن بنده و مورد عنایت و لطف آن ذات اقدس قرار گرفتن است.

در آیات و روایات گاه با عناوین و معیارهاى کلى راه‏هاى محبوب خدا شدن مواجهیم مانند اطاعت و پیروى از رسول گرامى اسلام (ص) و یا دوست داشتن خداوند متعال و یا عمل به واجبات و مستحبات و ترک محرمات و مکروهات، و گاه موارد جزئى و مصادیق را از متون اسلامى مى‏توانیم استفاده نماییم.

به سخن دیگر ایمان به خدا و روز قیامت و تصدیق انبیا (ع) و نبوت نبى اکرم (ص) و پذیرش ولایت دوازده امام معصوم(‏ع) و اجتناب از کفر و شرک و نفاق و علم و دانش در جانب عقیده؛ و عمل کامل به دین اسلام و عدم تبعیض در عمل به احکام دین، و تبعیت محض و بدون چون و چرا از خدا و رسول (ص) و ائمه (‏ع) و عدم فساد و طغیان و تعدى به دین و خلق خدا و دوستى خدا و پیامبر (ص) در جانب عمل؛ و آراستن نفس و باطن به حالات و ملکات پسندیده و حذف صفات و ویژگی هاى ناپسند ظاهرى در جانب اخلاق؛ سبب محبوبیت و تقرب و کسب منزلت در بارگاه ربوبى و نبوى (ص) و علوى (ع) گشته و این به معناى رسیدن انسان به کمال و هدفى است که براى آن آفریده شده است، که همان "قرب عنداللَّه" مى‏باشد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: